شکارچی کهنه‌کار کُرد تفنگ شکارش را شکست.

اما نگاهی به این تصویر نیز بیندازیم:

و خوشا آنگاه که
شکارچیان انسان نیز تفنگ شکارشان را در هم شکنند..

شاید اگر این گزین گویه را یکی از قهرمانان تاریخی، یا یکی از مبارزان راه آزادی در جهان بر زبان آورده بود آنگاه معنا و مفهومی دیگر گونه داشت. شاید ناخودآگاه ذهن بدین سو می رفت که: صد البته که چنین است! در بستر مردن و در کمال آرامش، مردنی سرفرازانه نیست بلکه مردن در راه آرمان های والای انسانی بر سر دار یا در برابر جوخه ی اعدام، بسی شکوهمندتر می نماید و شایان ستایش! چه بسا در تفسیر این گفته ی قصار، بتوان کتاب ها نوشت و کاغذها سیاه کرد و سخنرانی ها داشت.. ولی.. ولی لختی درنگ کنیم.. طنز تلخی در جریان است. آنچنان تلخ که گویی باور کردنی نیست و بنابراین کسی هم درباره ی آن سخنی نمی گوید. روده درازی نمی کنم. مدتی است سخن بر سر این است که آیا بشار اسد در جریان جنگ های داخلی سوریه از سلاح شیمیایی بر ضد مخالفان استفاده کرده است یا خیر؟ برخی به شدت نگران شده اند! برخی تردید دارند! برخی مطمئن اند. برخی هشدار می دهند! و برخی نیز امیدوارند که چنین نباشد! در بدترین احتمال این سر و صداها چیزی جز از رو خوانی دیالوگ نمایشنامه های سیاست نیست و در بهترین احتمال که البته بسی خنده دار و فکاهی است، این حساسیت ها ناشی از اعتقاد، پایبندی و تأکید بر اجرای قوانین جنگ و کنوانسیون های بین المللی در خصوص منع به کارگیری سلاح های کشتار جمعی است! توگویی تا کنون در دوران معاصر در هیچ کجای جهان سلاح های کشتار جمعی بر علیه هیچ مردمی به کار گرفته نشده است و نمی شود. در میانه ی این بلبشوی شرم آور و این آشفته بازار «اظهار نگرانی» و «محکوم کردن» و «تردید داشتن» و «هشدار دادن» و ده ها بازی کلامی دیگر، آنچه گویی هرگز به چشم نمی آید؛ اصل داستان است: کشته شدن بیش از صد هزار نفر در طول دو سال و کشته شدن همچنان هر روزه ی صدها تن دیگر. و یا شاید بهتر باشد بگوییم زجرکش شدن لحظه به لحظه ی یک ملت! گویی کسی نیست بپرسد تفاوت در مردن چیست؟ آیا اگر زنان و مردان و کودکان با بمب و موشک کشته شوند؛ شما خیالتان راحت تر است؟ اگر مدرسه ها ویران شوند؛ بیمارستان های آکنده از بیمار و مجروح مورد هجوم راکتی و موشک و بمب قرار گیرند و دیگر به کنوانسیون های بین المللی و قوانین «جنــــــــــــــگ» خدشه ای وارد نیاید؛ نگرانی ندارید؟ هشدار نمی دهید؟ محکوم نمی کنید؟ تردید نمی کنید؟ اگر صد هزار نفر نه در نتیجه ی استفاده از سلاح های کشتار جمعی، بلکه در نتیجه ی آتش توپخانه قتل عام شده باشند؛ ملالی نیست؟ مگر مرگ در نتیجه ی استفاده از سلاح های شیمیایی، چه تفاوتی با دیگر مردن های جنگی دارد؟ آیا.. آیا نگرانی شما بیشتر بدین خاطر نیست که شاید با به کارگیری سلاح های شیمیایی، بازار پر رونق تر دیگر سلاح های ساخت شما، کساد شود؟! چنین نیست؟ اگر چنین نیست پس این معما را حل کنید که: چرا کشته شدن بیش از یکصد هزار نفر از مردمان یک سرزمین را در ظرف دو سال دیدید و چنین نگران نشدید؟ چرا چرا نزد شما مردن مهم نیست چگونه مردن بسیار مهم تر است..؟!

خرمشهر پس از سی سال همچنان خونین شهر است. اما این بار از:

خووووووووووووون دل

و آنچه لاجرم به جایی نرسد، فریـــــــــــــــــــــــاد است..

منابع عکس ها:

تصاویر سوریه 

http://www.iran-emrooz.net

http://www.irangreenvoice.com

تصاویر فلسطین: 

http://www.fararu.com

http://www.rohama.org

http://www.terisr.50webs.com

http://centreofthepsyclone.wordpress.com

http://northshorewoman.blogspot.com

وقتی پروانه ها و گنجشککان در آستانه ی بهار و آشیانه بیگناه از تیر صیّاد بر خاک افتادند؛

شاید صیّاد خود هرگز نمی پنداشت که روزی صید صیّاد دیگری خواهد شد.

ولی چه دردناک است انتظار طولانی اجرای عدالت..

دنیا خه مه، ژیان ژانه، بو شاره که ی به هاری سوور

هیروشیمای کوردستانه، هه له بجه دایکی شاره زوور

از دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست..

آمار خیره کننده‌ای که یک ویدئو در وبسایت یوتیوب برجای گذاشته نگاه‌ها را به سوی یک «جنایتکار جنگی» در اوگاندا جلب کرد.
ویدئوی «جلوی جوزف کانی را بگیرید» ظرف پنج روز بیش از ۶۵ میلیون بازدیدکننده داشت. اما جوزف کانی کیست و این فیلم چه می‌گوید؟    

فیلمی نیم ساعته        

ویدئویی که بر روی وبسایت یوتیوب قرار گرفته ساخته‌ جیسون راسل، فیلمساز آمریکایی، است. او در طول سی دقیقه روایتی را بیان می‌کند که پیش‌تر برای پسرش بازگو کرده است.

در ابتدای این ویدئو، جیسون راسل قطعه عکسی را به پسرش نشان می‌دهد و می‌پرسد او کیست. تصویر مربوط است به نوجوانی سیاه‌پوست که جیکوب معرفی می‌شود.

آقای راسل، که دانش‌آموخته‌ی یک مدرسه‌ فیلمسازی در کالیفرنیا ست، توضیح می‌دهد که جیکوب را برای اولین بار چندین سال پیش در اوگاندا دیده است. در تصاویر مربوط به آن سال‌ها، جیکوب وحشت‌زده و سرخورده توضیح می‌دهد که به اتفاق برادرش در اسارت «ارتش مقاومت پروردگار» بوده و پس از اینکه آنها برادرش را کشتند او از اردوگاه فرار کرده است.

ویدئو در ادامه به معرفی جوزف کانی، رهبر این ارتش، و جنایت‌های او به ویژه علیه کودکان و نوجوانان می‌پردازد.

جیسون راسل توضیح می‌دهد برای مبارزه با بردگی نوجوانان در اوگاندا دست به تلاش‌هایی مختلف زده و سرانجام سازمانی به نام «کودکان دیده‌نشده» بنیان نهاده است.

این فیلمساز آمریکایی هدف از تهیه‌ی فیلم خود را متوقف کردن جنایات ارتش مقاومت پروردگار و بازداشت رهبر آن، جوزف کانی، اعلام کرده و گفته است این فیلم تا پایان سال جاری میلادی اعتبار دارد.

ارتش مقاومت پروردگار          

ارتش مقاومت پروردگار گروهی شبه‌نظامی با عقاید التقاطی مسیحی است که در سال ۱۹۸۷ در کشور آفریقایی اوگاندا تأسیس شده و هدف خود را استقرار حکومتی دینی در این کشور اعلام کرده است.

این گروه، که مهم‌ترین گروه شورشی در اوگاندا به شمار می‌رود، سال‌هاست با دولت این کشور مبارزه‌ی مسلحانه می‌کند و اردوگاه‌هایی در شمال اوگاندا و همچنین در کشور سودان برپا کرده است.

این گروه مسلح توسل به خشونت را مجاز می‌داند و اعضای آن بنابر گزارش‌ها، به موارد متعددی از تجاوز جنسی، شکنجه و قتل متهم‌اند.

تاکنون تلاش‌های بین‌المللی برای مقابله با این شبه‌نظامیان کمابیش بی‌نتیجه بوده و دولت مرکزی اوگاندا نیز نتوانسته است آنها را خلع سلاح کند.

در ویدئویی که فیلمساز آمریکایی بر روی یوتیوب قرار داده گفته می‌شود که این گروه از ابتدای فعالیت خود، سی هزار کودک و نوجوان را از خانواده‌هایشان ربوده است. ویدئو می‌گوید پسران نوجوان وادار به قتل و غارت، و دختران نیز مجبور به تن‌فروشی می‌شوند.

این ویدئو تمامی این جنایت‌ها را به جوزف کانی، رهبر این گروه، منتسب می‌کند.

جوزف کانی کیست؟   

جوزف کانی، رهبر ۵۱ ساله‌ی شورشیان اوگاندا، نخستین گروه مسلح خود را در اواخر دهه‌ی ۱۹۸۰ پایه گذاشت.

دیوان بین‌المللی کیفری جوزف کانی را به ارتکاب «جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت» متهم کرده و در سال ۲۰۰۵ حکم بازداشت او را صادر کرد.

چند سال پیش نشريه‌ی آمريکايی فارن پالیسی جوزف کانی را در مقام دوم «فهرست بدترين رهبران مذهبی جهان» قرار داده بود.

در ادامه عکس هایی از این جنایتکار جنگی را می توانید مشاهده کنید.

منبع عکس ها:http://www.tabnak.ir

http://www.radiofarda.com:منبع گزارش